Het begin van de herfst stemt mij ieder jaar wat somber. Hoewel de strak blauwe luchten en de laatste dappere zonnestralen de wereld om ons heen een ogenschijnlijk prachtig aangezicht geven, zie ik vooral de tekenen die een einde aankondigen. Het einde van het feest dat zomer heet.
Op zomaar een dag in september ontdek je de eerste paar bruine bladeren aan een willekeurige boom. Het lijkt een onbelangrijk detail in een verder, op dat moment nog, zonovergoten wereld. Wat zijn nou een paar bruine bladeren in een woud van groen? Ergens in je hoofd ben je je ervan bewust dat dit wel degelijk een voorteken is van het onvermijdelijke dat te gebeuren staat, maar je kiest ervoor om er niet te lang bij stil te staan. Om door te feesten alsof er helemaal niets aan de hand is. En met jou vele anderen. Dat sterkt je. Nog een dans, nog een drankje.
Heel even lijkt het te werken, maar vanaf dat moment gaat het snel. Zoals altijd blijkt ook nu ontkenning geen oplossing te zijn. Het bruin verspreidt zich als een donkere deken over alle natuur die tot voorkort de wereld kleurde. Binnen enkele weken is er alleen nog bruin, geel en een beetje rood. De zon laat zich nog wel regelmatig zien, maar lijkt steeds verder weg te blijven. De aangename warmte, die we de afgelopen maanden bijna als vanzelfsprekend zijn gaan ervaren, maakt plaats voor een gure zuidwesten wind. Maar nog geef je je niet gewonnen. Nog een dans, nog een drankje. Desnoods met een warme trui aan. Toch haken er intussen ook steeds meer mensen af. Ze verdwijnen uit het straatbeeld. Trekken zich terug in het beschermende comfort tussen de vier muren van hun verwarmde huizen.
Terwijl de glazen worden gespoeld, de slingers al voorzichtig worden opgeruimd en de muziek langzaam maar zeker zachter wordt gezet probeer je het feest toch nog een rondje te rekken. Niet omdat je gelooft dat het alsnog op wonderbaarlijke wijze weer op gang zal komen, niet omdat je nog dorst hebt, maar alleen omdat je nog niet los wilt laten. Omdat je nog niet naar huis wilt. Maar dan komt het moment dat de sfeerverlichting wordt gedoofd en je in het felle licht van de TL dat daarvoor in de plaats komt ziet dat je bent ingehaald door de realiteit. Een realiteit die je al lang niet meer zo helder hebt gezien. Of in ieder geval niet hebt willen zien. Nog steeds niet, eigenlijk. Dus dat is het moment dat ook jij, als allerlaatste, het licht uit doet.
Note: Dit stuk heb ik geschreven in 2008, inmiddels kijk ik anders (en positiever) naar de herfst dan enkel als een eindmarkering van het feest dat zomer heet. Daarover in andere blogs meer.